O tej porze, smutnej porze.
Ciągnie się rzeka łez pełna
i nieszczęśliwa panuje atmosfera.
A ja się śmieję i cieszę,
chodź zmartwień nadal mam kilka.
Kiedy napiszesz, porozmawiamy.
Ale jak na razie ciszą się napawamy.
Co się dziej , się nie odstanie.
Więc wszystkie dranie,
a raczej jeden, cierpi.
Rzeka płynie dalej.
Życie się toczy dalej.
Nikt nie będzie pamiętał,
nikt nie będzie wspominał.
Głupi żart przemija.
I już nawet echem się nie odbija.
Miłość za rogiem czeka,
ale czy to prawda,
wie już tylko sama rzeka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz