DAY_121

Faza I

Światło lamp jarzeniowych,

Kojarzy mi się z umieraniem.

Patrzyłam na nie kilka godzin dziś.

Wnioskując o końcu widzę go, przejrzyście.

Zbliża się on nieuniknienie.

Przenika nasze myśli i daje

Momentalną siłę do działania.

Czy da się coś uratować?

Zależy od zachowania.

Ja mogę się zmienić, ale co to da

Gdy zadra wyjść nie chce

I człowiek wykrwawia się z ran do rana.

Jak nie wiadomo co robić,

To nie robi się nic.

Rozumem już ludzi którzy się odsunęli

I odsunąć chcą.

Nie rozumem tylko tych

Którzy wszystko widzą,

A właśnie nie robią nic.

Czekają na lepszy czas?

Z tego czuję,

Że podział jednak nastąpi.

To co sie dzieje można nazwać

Małym końcem świata.

Naszym końcem świata.

Faza II

Powiedz.

Dlaczego tyle nowych powodów do cierpienia?

A tak mało do życia.

Czemu Ci co niezłomnie mieli

Być po naszej stronie,

Opuszczają nas,

Czasem w popłochu.

Dlaczego tu lepiej umrzeć jest niż żyć?

Dlaczego i ja musze w tym tkwić?

Odpowiedź do tej Fazy:

Ostre jak w romantyzmie.
(nie powiem kto mi tak napisał)

Odpowiedź do odpowiedzi:

A co innego mogę czuć w tej chwili?

Gdy świat gnębi mnie i męczy?

Gdy radości nie chce mi dać

I na samo dno otchłani każe się staczać?

Faza III

Kiedyś wielki metalowy klocek ciążył mi na rękach.

Dziś w jednej chwili zamienił się w piasek.

Ucieka mi przez dłonie, nie umiem go złapać.