czwartek, 25 września 2014

DAY_256


Do K.

Czy to nie śmieszne?
Czy to zdrowe?
Wspomnienie Twego imienia,
Wywołuje we mnie chorobę.
Wspomnienia jak talia kart się tasują.
Przed oczami mi migają,
W pamięci się rozpościerają.
Dlaczego tak się skończyło?
Nie wiem. Nigdy się nie dowiem.
Chyba że się odezwiesz, bo nie wiem czy ja mam tyle odwagi.
Wspomnienia lekkie i wesołe.
Takie które pragnę pamiętać,
Które pokazują kim dla mnie byłeś,
Zanim wszystko skończyłeś.
Tęsknie. Chodź tego nie widać,
Chodź tego nie słychać.
Tęsknię.
Nie wiem co ty czujesz.
Może już zapomniałeś.
Ale ja tęsknię.
Myślę.

Nie chcę zatrzeć w pamięci tego co było, bo to naprawdę się zdarzyło. 

1 komentarz:

  1. Choć* a nie "chodź", w tym kontekście, jeśli był to zabieg celowy to przedstaw go inaczej, tak ażeby nie było wątpliwości co do tego, że nie jest to błąd.
    A co do treści - dobrze, że przelewasz w to tyle swoich uczuć, ale mnie osobiście bardzo nie podoba się zestawienie stylu poetyckiego z tym normalnym i potocznym, nie wymagającym żadnych refleksji. Najpierw obszerna metafora 'talii kart', wprowadziła ciekawy, trochę tajemniczy nastrój, który jak dla mnie za chwile się posypał przez bezceremonialne użycie słów jak "odwaga" i "wspomnienia", które można by o wiele ładniej "zamaskować" (jeśli będą mniej dobitne lepiej oddadzą uczucia zawarte w utworze), oczywiście tak żeby nadal było wiadomo o co chodzi - ale w mniej oczywisty sposób. Nie odbierz źle tej krytyki, to oczywiście moje subiektywne spojrzenie na sprawę.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń