Zapytałeś kiedyś czy jestem z nimi szczęśliwa.
Trzymałeś wtedy w ręce moje zdjęcie z przyjaciółmi.
Bez namysłu odparłam: Tak.
Bo, dzieliłam z nimi smutki i żale,
Ale i radości, chwile trwałe.
Z tego okresu wspomnienia mam piękne i wieczne.
Gdybyś zapytał dlaczego teraz nie jestem taka jak na zdjęciu,
Równie szybko Ci odpowiem, że to właśnie ludzie nas tworzą.
Gdy przychodzą inni zmieniamy się.
Tych z zdjęcia zabrakło w pewnym momencie,
Więc stałam się tym kim teraz jestem.
Wina w tym twoja taka, że pociąłeś skrzydła,
Próbującego się wznieść ptaka.
Dlatego ten opadł i zgnuśniał.
Czy powróci ,nie wiadomo.
Jeśli otworzysz klatkę to jest szansa.
Jeśli nie to nic się nie zmieni a jeszcze bardziej psuć się będzie.
Wiersz
~ by GHOST_DOG.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz